rüzgarım durdu
ve dalgalarım sustu artık

bir karanfil bırak uzandığın limanlara
tek bebeli bir kanguru olsun hasret
ellerinde ayrılığı tutma
yüreğini fesleğen kokulu toprak törpülesin

sayılamayacak dermeler gönderilsin gökyüzünden
varsın yıldızlar yağsın gözlerin şuasına
alaz alaz kıvrılsın özlem iskeleti
duru ve yalın cümleler dökülsün dudağından
sonsuzlukla hasbihal olmadan
umudun kanadını hiç bir fırtına kırmasın

hatırı sayılır ricalarda bulunsam
ne olur
uzak iklimler sokağında ara beni
tarcınlı kurabiye yapıp bekleyeceğim
sulu-sepken nisanlarda tenim

sonrası
nasırlaşan ayaklarımıza
denizin maviliğini giyiyelim
kum gerdanlık düzesin boynuma
içimizde depreşen duygular kanasada
bırak kanasın dalgalara söylemeyelim

uykuya emanet ederken düşlerini
umudu bakire özlemlere terk etmelisin
kimi vakit de
ülkemin sahipsiz ellerinden tutup
şu karmaşık yaşananlara inat
tılısımlı bir yarım adanın limanında
Atam gibi bir kurtarıcı aramalısın

er veya geç yokluğum
okunması zor defterler bırakacak
içinden çıkamadığın fosilli aritmatik dolanacak aklına
kendini çorapsız sorguların içinde bulacaksın
tanıdığım hüzün doğuran bir sonbahardan

ben bağışlasamda
hiç bir sevda af eder mi
halkım nasıl unutur
ülkesinin gerçek sevmeyenini
yüreğim bozkır bir çöl rüzgarı
içimde al mendil oyasız
mümkün mü unutmak
bıraktığın izler kadar karanlık değil mahzen




05-18-2010

Feride Temel