biz topraktık
karın tokluğumuza aş
gönül açlığımıza aşktık
kimi gün başaktık güneşin avuçlarında açan
kimi günde uzanabildiğimiz kadar berekettik kendimizce




suyduk biz
kendi içimize akan ılık bir nehir misali
akabildiğimiz kadar ırmak yeşili
coşabildiğimiz kadar deniz mavisiydik
bir içim su damlasıydık, hayattık kendimizce




ağaçtık
daldık uzanabildiğimiz baharlara
tutunabildiğimiz kadar yaprak
açabildiğimiz kadar çiçektik
derinliğimize kök içimize sürgündük kendimizce




alabildiğine gökyüzüydük
yükselebildiğimiz kadar bulut
yağabildiğimiz kadar sağanak
doğabildiğimiz yarınlar kadar da güneştik
kuşaktık her renkten göğe kendimizce




dolu dolu Anadolu’yduk
medeniyettik uzanabildiğimiz tüm coğrafyalarda
sarabildiğimiz kadar kucak
açabildiğimiz kadar yürektik
her ezgiden her dilden türküydük kendimizce




duaydık
hem kölesi hem efendisi olduğumuz bu aşkın kutsallığına


sona yeminli bir ilktik
sestik, nefestik ve ölüm kadar da gerçektik kendimizce…










ilhanaşıcıekimikibinonaltı