Karanlığın ipine asıyorum kendimi her gece.
Kimseler görmüyor,
Kimseler sormuyor ‘’Niye?’’ Diye.
Asılsız duyduğum sesler
Çoğaldıkça çoğalıyor çevremde.
Nefesim daralır
Tekrar tekrar bu intiharın eşiğine geldiğimde.
Hıçkırıklar çırpınır avuçlarımın içinde
‘’Son bir umut’’ dercesine.
Adeta sır gibi gizlenir aşklar
Söylemekten yıpranmış şarkıların ezgisinde.
Dönüşü olmayan yollarda
Görünmez olur gidenlerin ayak izleri
Ve ben bir gece daha
Karanlığın ipine asarım kendimi.
E. Yavuz