Bugün kendimi buldum
çok uzaklarda bir yerde.
sordum kendime, ne işim var
benim bu yerde..
ne kadarda uzaklaşmışım kendimden
nerelere gelmişim böyle..
sonra oturdum düşündüm uzun uzun
sebebini aradım kendimden kaçışımın.
neydi sebebi, kendimi terk edişimin ?
bu umursamazlığımın altında yatan neydi ?
beni buldum bugün
kızdım ona,beni terk ettiği için..
sanki okuldan kaçmış gibiydi o
bende babasıydım onun,
dışarıda yakalamıştım onu.
işte öyle kızdım ona,
ne işin var dedim buralarda
senin sende olman lazım
sen sende olmazsan
kim bakar suratına?
derin, sessiz bir nefes aldım
gözlerimi sonuna kadar kapadım
bir an farid farjad’ın düşler sokağı, keman sesi
çaldı beynimin derinlerinde
sustum ve dinledim, sonuna kadar.
gözlerim kapalı, bir nefesimi birde o şarkıyı hissettim.
sonra hak verdim kendime
kendimden kaçtığım için..
ve sonra izin verdim kendime
kendimden gitmem için..
o bulduğum yere geri bıraktım beni
o an içimde bir his ürperdi
kedimden, yavrumdan ayrılıyordum sanki,
o karanlık yere, o kimseciklerin olmadığı
sessizliğin daim hüküm sürdüğü yere bıraktım beni
sonra bin kez aradım beni, bulamadım,
lanet ettim kendime
her gece ağladım..

rüzgarı hisset , üşüme sadece
o gördüğün rüzgar var ya
kimlerin yorgun nefesi, kim bilir
kimlerin derdini çekti yıllarca.

bu ben değilim
hayır,
çok zaman oldu gideli
bunu yazan ben değilim
ölü bir cesedin sözleri bu.

karanlık , beynimin dibine kadar
karanlık, gözlerimin içine kadar
siyah bir adam oldum sanki,
çok çok siyah..