ey insanoğlu

soyunda Adem bakışı suyunda Havva içimi
öpülesi bir hayat vardı da öpmedik mi gerdanından
kaç gökkuşağı kırıldı dudak kıvrımlarında bilsen



kan doğrandıkça göğe
can söküldü içimizden an be an
en yakıcı yağmurlarda kavruldu tenlerimiz
biz yine aldırış etmedik göğsümüze batan mezar taşına



ama olsun
biz yinede çok severdik sevmeyi
bam teli kopsa da dilimizde
bir sevda türküsünü nasır eylerdik sesimize
mavi kanatlar takıp hep uçmak isterdik gözlerimize

.
…
.

ey aşk

sen
bitti denildiği an başlayan
ardında bırakılan ağlamaklı bir çift göze aldırış etmeden
ışığına küs her çıkmaz sokağa
nemine hasret her yağmursuz buluta adını veren
ve içindeki masumiyetini kanatırcasına kazıyan
kızlığını kaybetmiş bir damla gözyaşıymışsın meğersem


sen ki
bir başka severken
asla başka sevememenin yetim inancından başka bir şey değilmişsin




baktık
göremedik
.
.
gördük
anlayamadık
.
.
anladık
anlatamadık
ne içimize
ne de kendimize…









ilhanaşıcıekimikibinonaltı