İçime bir kor düştü, satırlara başlarken
Ellerim tutmaz oldu, son mektubu yazarken
Ayrılığın acısı, yüreğimi taşlarken
Gözlerim yaşla doldu, son mektubu yazarken


Anılara daldıkça, içinden çıkamadım
Öyle kalındı duvar, bir türlü yıkamadım
Eski resimlerini, yırtıp da yakamadım
Acı çektiren soldu, son mektubu yazarken


Unutmak kolay olsa, böyle zorlanır mıydım ?
Bilmezken değerimi, gözde horlanır mıydım ?
Sönmeyen közlerimle, öyle korlanır mıydım ?
Çünkü tek çıkar yoldu, son mektubu yazarken


Gece yeni başlamış, sabaha dek gitmezdi
Yılların birikimi, hemen çabuk bitmezdi
Gözlerim ağırlaşsa, uykusuna itmezdi
Oysa zamanım boldu, son mektubu yazarken


Geri dönüş olmayan, sözleri paraladım
İncitmemek içinse, üstünü karaladım
Üzülmeyesin diye, kalbimi yaraladım
Titreyip duran koldu, son mektubu yazarken


Nesrin Önem
17 10 2016