her şey şiirle başladı
bir çığlıktı ilk şiirim
bir beşik kadar genişti dünya
gurbeti o zaman sicilime işledim
gülümseyen mısralarımı
annemin ana-dolu bakışlarına gönderdim
büyümek istemedim
ama her şey
ufak mutluluklarla yeşermiş hayatıma yansıyan
bir şiirle başladı

her şey şiirle başladı
şairliği oynadım bir iki gün
ve inandım bu oyuna
önce kendimden ne beklemem gerektiğini işledim bilincime
yaşamla ilgili tüm kaygıların
kaybetmenin başlangıcı olduğunu öğrendim
sonra damarlarımdaki kanı
beni gerçeğimden uzaklaştıran tüm sahteliklere
başkaldırmak hırsıyla dolaşan
soğukkanlı bir isyana çevirdim
öfkemi kalemimden kusmaya alıştım
bir Kadıköy yalnızlığında kendime yorduğum
her şey bir şiirle başladı

her şey şiirle başladı
okudum o şiiri
sonra bulutlara bıraktım kendimi
yağmur olup yağmayı umarken
bulutlar başka diyarlara kaydı
bu diyarlarda asık suratlı erkekler vardı
kaybolmuştum
annemi özledim,yavrum deyip bağrına basışını
ve babamın endişeli bakışlarını
o bakışlar ki geç kalmış akşam dönüşlerinde
karşıma dikilirdi acılı bir tokat gibi
varlığı dahi en yangın ateşi yakan
her şey bir şiirle başladı

her şey bir şiirle başladı
duygularımı kuşanınca güzelden sayıldı şiirim
adımlarında
sevincimi ezen bir gurur peydahlandı
nefret ettim tüm suskunluklardan
ve büyük yürüyüşe hazırlanmak için
kırdım sarmaşık kokan parmağımı
geceleri gurbete gönderdim
bileklerim terledi el sallamaktan
gözyaşı olmadan ağlamayı öğrettim gözlerime
isyanımı şahlandıran bir ruh dansında sayıkladığım
her şey bir şiirle başladı

her şey şiirle başladı
sözlükler yığdım soframa
bindiğim uçaktan türkülere atıldı hikayem
yanlış yorumlanıp
sadece bir yöne açık kulakları coşturmak için çalındı
üstatlarından sayıldım söz şarlatanlarının
ve her şey
içinde yaşamıma dair hezeyanlar bulunan
bir şiirle başladı

günler yetişmeye çalışıyor kıyametime

emrah ayhan