i n s a n, d e n e n, m a h s u n

insanlik insani taniyamadı bir türlü,
hak degil zulüm arama cehaletinde.
aradikca bulunamayan sevdalarda,
tam buldum derken kayboluveren.

insan denen ucurumlarla her daim,
bu faniyatta kalmak icin çırpınanlara.
insan suretindeki şeytanlaşmişların
insan gibi yaratilmişların felaketiyle.

saskinligindaki göz yaslarinda öylece,
masumca hemde,ne oldu insana böyle.
ürkek ve üzgün halleriyle etrafa bakıp,
insan insani ariyor ya,ah bir bulabilse.

dehset ve zalimligin fırtınasına kapılmış,
sahiplendigi sevgilerine sarılıp öylece.
dünya denen kisa menzilde kaybolan,
sevgisizlige düşmekte, neden ki dedikçe.
.
şaşkınlıgı sadece elinde kalan acıların,
intizariyla göz yaşlarında sakladıgı furkan.
ama üzgün ama caresiz bakan gözleriyle,
sordugu nefretin anlayamadıgı haliyle...

gözlerindekı hüznünde yaşların caresizce,
üzgünlügün tevbe kapisinda bekleyişlerde.
ettigi dua ,Allahim bizleri koru muhafaza et,
yandık, olanca sevgisizligin tezahürüyle.

bu dünya aleminın hırçın zulmündeki insana,
kurtar bizleri bu yabanilesmislerin elinden.
seytanin dahi şaşırıp kaldigi bu insan denen,
ucurumlari sana şikayet ettigim halimle.

ellerim kalbimin üzerinde sana acilmislıgımla,
dualarla niyazdayim boyun bükmüs halimle.
insanin insana verdigi zulümleri yaşarken,
sana şikayet ediyorum, duyarmısın diye belkide.
.
zulmün, ilk caga dogru gittigi günümüzde,
son peygamberinde cok üzgün.biliyorum.
kulun kula haksizligindaki zulmü yasadigi,
asrın utançlıgindakilere neler oluyor böyle.

nidalarindaki haliyle, her günde ve her demde,
vahşetin vukusundaki mazlumlarin ahuzarında
sürekli kötüye çekilen insan denen zulümden ,
ikibin onaltı yılının dehşetine yetiş ya Rab,derken...

Meral tice
ekim / 2016