Adı Kostantinopolis’ti


Bir kadın gördüm adı Kostantinopolis’ti
Oturmuş İstanbul Boğazına nazlı nazlı
Dayamış sırtını Karadeniz’e şuh bakışlı
Sağ ayağı Avrupa sol ayağı Anadolu

Saçlarını dağıtmış omuzlarından aşağı
Bir ucu Marmara diğer ucu Karadeniz
Eteklerini açmış sabah rüzgarına
Bir ucu Gebze diğer ucu Çatalca

Bir kadın gördüm adı Kostantinopolis’ti
Dudakları kiraz rengi gözleri deniz mavisi
Sinesinde barındırır bir tarafında
Sultan Ahmet diğeri Ayasofya Camii

Bir kadın gördüm adı Kostantinopolis’ti
Gözleri deniz mavisi,dudakları pembe pembe
Bir adı Üsküdar diğer adı Dolmabahçe
Gözyaşlarını akıtıyordu Ortaköy ve Çamlıca

Tarihi yok eden Marmaray’a ağlıyordu
Bir kadın gördüm gözleri kömür karası
Sinesine oturtmuş adaları sanki inci tanesi
Güzel yüzünde fırtınalar esiyordu

Çok dokunaklıydı hali İstanbul’a ağlıyordu
Bir kadın gördüm dudakları kan kırmızısı
Gözleri karanlıktı bakıp görmüyordu Marmara’yı
Hep Maltepe Sahili’ne bakıyor ve ağlıyordu

Bir kadın gördüm dünyanın yedi harikasıydı
İstanbul Boğazı’nın iki yakasında yaşıyordu
İçi boşaltılmış,rengi solmuş güzelliği yok olmuş
Vücudunda devedikeni gibi yapılar yükseliyordu

Bir kadın gördüm,boyu sanki selviye benzer
Dudakları alev alev gözleri sanki deniz mavisi
Aşıklar ona bakarak şiirler yazarlardı evelinden
Kalamış’tan Göksu’dan nağmeler yükselirdi onun adına

Bir kadın gördüm adı Kostantinopolis’ti
Güzelliği dilden dile destan olmuştu
En güzel koyları aşıklara mesken olmuştu
Kadir kıymet bilmeyenlerin elinde perişan olmuştu

Ben bugün bir kadın gördüm adı Kostantinopolis’ti
Bitap harap düşmüştü insanlardan feryat ediyordu
Güzelim adalar ve sahiller yok olmuş yanakları çökmüştü
Güzel lehçesiyle İstanbul Türkçesi bakımsızlıktan bozulmuştu

Ben bugün İstanbul Boğazı’nda Kostantinopolis’i gördüm
Dünyanın en güzel kadınlarına aday bir kadın gördüm
Hali perişan,tarihi şanı bitirilen kendi tüketilen bir İstanbul
Artık dünyanın yedi harikası olmayan çehresi tabii olmayan bir şehir.

15.05.2014 Almanya

Senem Aygül