Gönül bağım hep ’sen’ açtı, deremedim güllerini,
Koklamadan doya doya, mevsimler hep kışa döndü.
Ellerimi uzattım da, tutamadım ellerini,
Mutlu sonu göremeden, masallar hep başa döndü...

Felek yazmış ayrılığı bir kez bahtın karasına,
Gayrı çare bulunmaz hiç, seven yürek yarasına.
Kader, öyle bir set çekmiş ikimizin arasına,
Göçtü dünyam, soluduklarım ciğerimde taşa döndü.

Sevgi dolu yüreklere, tahassürün hüznü sindi,
Güneş gitti, ufkumuza kapkara bir bulut indi.
Gölgelendi yüzlerimiz, tebessümler hep silindi.
Umut dolu bakışların, gözlerinde yaşa döndü...

Bir şarkıydın, bestesi de, güftesi de benim olan,
Ve bir plâk, baş ucumda, hiç durmadan seni çalan...
Şimdi yalnız, kulağımda bir hoş sedâ, geri kalan,
Zaman sildi şarkıları, plâklar hep boşa döndü...

Ünal Beşkese