İmgelerim asılı kalemimin ucunda
Sallasam birkaç defa bilemem ki damlar mı?
Hecelerim inliyor şiirin avucunda
Nedir acep sebebi içimdeki gamlar mı?
Haydi durma kalemim ne olursun durma yaz
Çınlasın duygularım bağırsın avaz avaz
Zamanı gömüversin ne kış desin ne de yaz.
Öfkeli kırbaçların şaklayan gölgesinde
“Güneş olamadın ki” bana sen “gölgesin” de.

Saatler mi sustu ne, set vurulmuş zamana
Bahçelerde gül soldu döküldü daldan yaprak
Ahengi rüzgâr çaldı sürükledi harmana
Şiirimle beslendi açgözlü kara toprak.
Kanadı kırık dize göğsüme çivilendi
Hayallerim el açtı sokaklarda dilendi
Acılarım ve hüznüm kör bıçakla bilendi.
Olmaz dedim durmakla ak kâğıda saldırdım
Gökyüzünden renk katıp mürekkebe daldırdım.

Haydi, dokun kalemim mavilerin tonuna
Bulutlara doldurup hecelerin hasını
İlhamımın ateşi erişmeden sonuna
Bitirip yükleyelim gökyüzünün tasını.
Aldırma bu gafilin anlamsız sitemine
Boş ver gitsin üzülme düzelir elbet yine
Aşkınla can bulacak dolacak garip sine.
Ey şiir gözümdesin, yüzümdeki bendesin
Ben senin meftununum sen de bana bendesin.

AFET KIRAT