İçimde gizli komploların aydınlattığı
Gececil kuşlar besliyorum
Kimse bilmez neden
Ölümü kalbime bir rehin yaptığımı
Ezilmiş bir kardanadam ölüsünü
Itırlayarak karıncalıyorum
Göğsümün depremlerini
Kaşırım zaman zaman
Gözlerimi tufanlarla
Yaşından damıttığım eczaya
Bin ömürlük öpüşler sararak.
Ruhumu tanımaktan yorgun saçlarım
Gözlerim biteviye kanlıdır
Damarlarıma giren Eylül kalleşi
Kanımı süzüp azaba çevirse de
Dokunamıyor dokunamaz asla
Yangınımın merkezine
Aşkı kalbime kurşun gibi döken EL
Secdecileriyle yıkar alnımı
Bir kağıdı değerli
Bir kalemi anlamlı kılan
Bir şiirdir her zaman diyerek
Şiire tapan bir kafire dönüşmesin diye
Alnımın çatını melekleriyle yıkar
Aşkı kalbime kurşun gibi döken EL

Zamanlar zamanlar
Neye girmiş, kimden çıkmış
Belirsiz bıçaklar gibi
Doğruyor bütün okşamalarımı
Lal idrakten artakalan kırıntıları
Toplayıp yiyen
Bir şairden başka bir şey bırakmıyor
Kalbin karalarını çıkarmaya görevli

Zamanlar zamanlar
Ah bu zamanlar
Kelimelerim biterse
Ateş beni harmanlar……….


Kasım 2006

Şükrü Özmen