DAHA SERKİTMEZ

Anladın Noktanın sırr hikmetini
Aşinâsısındır seni terk etmez
Ağyarın gülünde bülbül sesini
Alan kulakları diken berk etmez

Beş vakitte Farzı ayın kıldığı
Beşaretin bunu hazır bulduğu
Berzâh aleminde takdir olduğu
Besmelesiz bir ameli derk etmez

Cenneti âlâda kudreti yed’le
Cem etti yoğurdu Hak maharetle
Cümle mevcûdata kat’i senedle
Cevher eyleyûben cinsi fark etmez

Çocuktan büyüdü her büyük olan
Çiçek çiçek açan hazanla solan
Çare yok herkeste akibet olan
Çile çeken imtihanda çark etmez

Dehrinde cevelân eyleyenleri
Dilim var diyerek söyleyenleri
Deryada gemiyle heyleyenleri
Dünyâ meşgâlesi kulu tark etmez

Ellerine kuduretten yakılan
Ezeli kınanın dumanı tütmez
Erenlerle divânına çıkılan
Ezânın okunurken kekliğim ötmez

Felek esbâbını, cefası ile
Farzımuhâl sırtlan kafesi ile
Fakire cevretse aldırmaz file
Fikredersen Fili, Pireye yetme’z

Gardaş dersin gözü diker, cebine
Gallâş dersen doğru batar dibine
Gavurun piyonu bak sen tipine
Garibanlar güzel bakar ürkütmez

Hasreti gönülde volkan cennetin
Hakikat Havva’da dişlenecekin
Hâlbuki hidâyet Rabbül izzetin
Hasbunellah diyen yanlışa gitmez

Islık çalar iken dağın başında
Isırgan oturur yanıbaşında
Itır kokusu var gözün yaşında
Irlanan ömrünce hedefe yetmez

İçindeki hıfzolunan Kur’ân-ı
İstikbâlde izhar edeni tanı
İnsanın temizse süt ile kanı
İnanın ki say’ini heder etmez

Kemale ermeğin esrarı yanmak
Kazanda kaynayıp taşıp uyanmak
Kahharı zül celâl Zâta dayanmak
Kurtarır cehennem narına gitmez

Leylânın aşkıyla çöllere düştü
Leyl-i Neharlarda çölde dolaştı
Leyla derken mevlâsına ulaştı
Lâyüsel Âllâh’a eli boş gitmez

Menzil alıp hedefine varmayan
Muhakkak ahmaktır bakıp görmeyen
Muhabbet bağından çiçek dermeyen
Mormenevşe, çiğdem itibâr etmez

Nârı imtihana tabi tutunca
Nûr edip de mancıkla atınca
Nâzlı bülbül gülüm diye ötünce
Nemrud eli Îbrâhîm’ine yetmez

Olmaz olmaz deme olmaz olacak
Olacak ki, odunsuz yansın ocak
Omuzlanılan yükü köşe bucak
Olmayacak şeylerle isrâf etmez

Özüme, yüzümü düşman edeni
Ötekinin arkasından gideni
Ölümüne düşmanlığı güdeni
Öyle kolay, canı hulkûma gitmez

Öyle hâzîneler bahşetmiş kula
Ömür sermâyesi sığarmı yıla?
Öteki dünyâda paraya pula
Özel yurttur, kul ihtiyaç hissetmez

Per perişan eder kişi nefsini
Paraya değişiyor künyesini
Parça parça bölenler, ülkesini
Putperestir mozoleye bevletmez

Rahat hayat yaşatmadı atana
Rahatsızlık zerkeyledi vatana
Ruhu: şeytan ordusuna katana
Rahmet melekleri iltifât etmez

Sesi Ayda duyulunca, ezânın
Sadece gelişi müşrik kızanın
Salâyı duyunca aklı tozanın
Sıratta çakılır daha da gitmez

Ses veriyor ayda Ezân-ı Salâ
Sesi duymayana lâyıktır belâ
Sarılan kadını cenneti alâ
Sabırla beklerken hûriler gitmez

Siperdemi pinekliyorsun halâ?
Süngüler minâre, ihsânı kula
Sürüver cahime yansın budala
Sapla-saman ayrılmayınca yetmez

Şemsi kamer aşkla secde ediyor
Şevk gelince yıldız âmiyn diyor
Şirâzede menziline gidiyor
Şaki olanlarını mihmân etmez

Turapken “EŞREF-İ MAHLÛK”kat kalan
Terkibinde su var, havayı bulan
Tertemiz kebâir-i mescîd olan
Tevekkelü: namertleri affetmez

Usûlünce uzanınca tabuta
Uzaklaşma iktizası tağuta
Uzaklardan bakar iken talûta
Ulu divandan öteye yol gitmez

Üstümüze göğü yorgan eyleyen
Üstün ırksın diyerek müjdeleyen
Üzerine ipek kumaşı giyen
Üzüm-ü esrârdan mamûldür pekmez

Velâkin, imtihan ediliyoruz
Varlık hikmetimizi biliyoruz
Vah-u ah ile emân diliyoruz
Vuzûh-u beyânı tebeddül etmez

Yaratan: “Dünyayı hep senin için
Yarattım” der iken, ihânet niçin?
Yerin yedinci kat altına geçin
“Yâr ettim kendime” der neye yetmez?

Zaten âdem ile başladı fasıl
Zâtına teveccüh özünde asıl
Zâ’îf Âşık İSLÂMİ’sin velhasıl
Zebercedden tahtın hiç para etmez