çocuktum,
annemin üzeri sarı yaldızlı,ince çelik topuklu bir terliği vardı
sormuştum da bu terliğin topukları neden böyle diye,merak edip
çelik topuk derler demişti annem adına,ondan biliyorum
onunda daha önceki gençlik yıllarından kalma
zamanının en moda olan terliği
ama benim çocukluk dönemimde artık modası çoktan geçmiş,terliği
saklamıştı onu,babamın aldığı günün hatırasına
ne zaman uyarsa beni çabuk terliklerini giy ayaklarına diye
hemen koşup gider,
dolabın en arka köşesine kaldırdığı o terlikleri bulur
geçirirdim ayaklarıma,sanki oluyormuş gibi...
annem hem güler benim o halime
hemde kızardı ama,ayağımı burkunca..
sonra bir gün dedi ki
kızım sana söz veriyorum,
bu terlikleri senin için saklamaya devam edeceğim
büyüdüğün zaman giyersin onları,şimdi küçüksün olmuyorlar bak ayaklarına
şimdi sende bana söz ver bir daha giymeyeceksin onları
bak yoksa ayağın acıyacak..
tamam anneciğim dedim,biraz üzgün,biraz umutla
büyüyünce o terlikler benim olacaktı nasıl olsa
o günden sonra her gece dua ettim yatağıma yatınca
allahım dedim ne olursun çabukça büyüt beni
allah baba duydu sesimi büyüme denilen o hastalığa yakalandım
ah keşke,keşke biraz daha çocuk kalsaydım.....





anne senin gözünde büyümedim demi ama hala
bak sanki ayağıma olmuyor o terlikler
sanki hala büyük geliyorlar bana
anne sen alsan bu terlikleri,saklasan yine dolabın en arkasına
büyüyünce giysem ben onları...
anne ben büyümedim daha....











emine rezzan sipahi