hep zıtlıktan ve menfaatten mustaribim ben
bu duyarlı saf ruhumun engin çıtasında
umudumun doyumsuzluğundan payelidir ten
doyum satmak gayreti çöküyor boşluğuma
mecaz anlamda bir görsellik değil ki bu yürekte tuttuğum
ahenk ritmi içinde ki bir aşktır hoşluğum
oysa ki bir hüzzam şölenidir şu ömrümü çökerten

yalınç temayüllerim var ama zor seçimlerde boğduruyorlar

indirgenmezken en küçük his bağlı tutuluyor bilincim
güler misin güldürür müsün
ölmek bile çare değil ilelebet sorulur

hükümranlık hükmü karşıda gaspta
kalıntı idareli bende bu yürekteki boşluk

zaaf yüküyle keşkilere sarıldım
oysa her an ben bu sahneyi görüp de geçirmiştim
ya hep vereceksin ya da çekilmen gerekliymiş geri
sevmek soyut bir gösterge halinde
gelin de anlatın bu tersliği kirliliğe muhalif karakterime

iç burkan şarkılar bile artık dokunmuyor hissizleştirilen şu yüreğe
dokunmuyor artık kahır yüklü o kalleş nota
gamlı yağmurlarına hep maruz kalıyorum
söyleyemediklerim den ziyade
met cezir yaşarken
akla ihanet içinde yine de başlamalı bir yerden
ama param parça dağıldı her şey
neresinden tutulur ki
kim bilebilir ki bu kaçıncı çöküşü bu saftirik duygularımın

çıkarcı keyiflerin kasti donanımı
kah çıkar ucunda meşk eden bir ihanet yansıması
kah yalanlarınla boyalı saf gönlümün içine közle çöker
tutarsız kanat çırpıyor işte aşıklar

zayi olan bir ömür ki bu asla da olmamalıydı
değil ki icazet vermek teğet bile geçmemeliydi
ihanet
her an vefayı öne sürüp kınından hiç çıkmamalıydı sevgi…




(30.09.2016) AZAP…