Merhametin olmadığı
Zaman’larda doğdum
Korku duvarları arasında
Büyüdüm
Belki de büyümedim ben.

Yeşil elbiseliler aldı
Umudumu ilk
Bir helal yer sofrasındaydım
Açık cay, peynir ve birkaç zeytin
Ve zincirden kelepceler
Ellerim dizlerimde kaldı benim
Tahiyyat duasını bilmiyordum bile.

Bisikleti sevmem ben
Ve oyuncakları
Onları görünce ellerim
Ellerim dizlerime gidiyor benim
Küçülüyorum.

Hic buyumedim ben
Eski Zaman’larda kaldım
Belki farklı olur umudu ile
Güneş’in doğusunu beklerim
Olmadı değişmedi hiçbir zaman
Ellerim hep dizlerimde kaldı

O küçük eller, ilk kalem
Tuttuğu günün devamında
Nasıl tuttu gevrek tepsisini
Ve niye?
Süslü sokakların şanslı çocukları için.
Ne farkımız vardı?
Düşündükçe ellerim dizlerime düşüyor.
Bu sefer farklı
Anlamını biliyorum artık
Selam Salih kullara...

Ben merhametsiz Zaman’larda
Acımasız sokaklarda büyüdüm
Kızmayın bana
Bu yüzdendir büyüklüğü
Sevgim kadar kinimin
Cok erken kırıldım ben
Minik kalbim erken durdu
Orda kaldım.

Buyumedim ki hic
Ellerim dizlerimde kaldı benim
Tutup da saran olmadı ki
Bekledim bekledim bekledim
Ellerim dizlerimde kaldı benim
Gözlerim kapıda
Bir Safak vakti
O yüzden sevmem gündüzleri
Ve sabahları
Korkarım aksam olmasından
Ki aksam demek sabah olacak
Demektir bana
Korkarım sabahtan
Ellerim yine dizlerimde kalacak.