Dinmeyen gözyaşı değil bendeki..
Izdırap lehçesi kahır romanı…
Yüzümde solarken neş’e bahçesi;
Söktüm köklerinden kalan hicranı…

Ha birde anlatsam içimdekini;
Mezardan mezara koşar cenazem…
Rüyamda tarifsiz biçimdekini;
Görünce intihar eder beyzadem…

Hep aynı senaryo hep aynı film;
Başrolde cinnetim aklımda duran…
Ve özlem denilen o kanlı zalim;
Bilirim kendidir kapıma vuran…

Ne vakit gülmeyi denese gözüm;
Gözyaşım pusuda bekleyen hain…
Ve nankör hasrete geçmeyen sözüm;
Her gece kalbimde başlatır ayin…

Gelsem başucuna hal hatır sorsam;
Başıma musallat ölüm uykusu…
Uzansam yıllarca yanında dursam;
Saklar bin hayali hicret kuytusu…

Kaç bahar tükettim kaç yazlar geçti;
Senden uzaktayım uzağın kadar…
Kimbilir yürekten ne hazlar geçti;
Tanımaz kimseler dudağın kadar…

Binbeter buzuldu bu geçen kışım;
Üstüme devrildi heybetli dağlar…
Kahrımız bitecek çekilse fişim;
Kapanıp gidecek o deli çağlar…

Kalmadı hayatın artık önemi;
Teslime yeltenip durur emanet…
Sularken kaç mezar gözlerin nemi;
Yaşarken yürekte koptu kıyamet…

Ali ALTINLI – 17.09.2016
Saat: 15:27