5
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
574
Okunma
Bak yine
hüzünün başkentinde
yorgun düşen umutlarımın,
kaldırım taşlarına düşen gölgesinde
efkarın son demindeyim.
Acılar
zehirli bir sarmaşık misali
öylesine sarmış’ki bedenimi
tüm uzuvlarım
adeta
iflasın eşiginde.
Başımın üzerinde keskin
kavisler çizen martılar suskun,
yakamozlar panik atak,
efkar yüklü bulutlar yağmuruna kısır.
Beti benzi atan gecede
matemin iç burkan kasaveti var.
Sahile vuran metrelerce yükseklikteki
dev dalgalarda isyanın doruğu.
Bende her zamanki
ruh halimin hüküm sürdüğü
kuru ayazı havada
sonsuz çıkmazlardayım.
Zira
kendimi bildim bileli
acılarımdan hep mey,
hüzünlerimden hepte meze,
hayatın güldürmeyen suratsız yüzü
labirent tarzı
sıradan bir yaşamın gölgesinde
içimde özenle büyüttügüm
o masum çocukta
ya yetim kalmıştır,
yada öksüz.
..... Mete Tekçe.....
5.0
100% (3)
Cevap Yaz
