Birkaç ağaçlı okul bahçesinin akşam karanlıklı bir fotoğrafı,
Hep
Benimle.
Bir kız çocuğu orada sürdürüyor varlığını.
Önünde çözülesi bin soru sanki hayat.
Belki ondan, adım atar duruşuna eşlik ediyor
Konuşmak üzerece hali.



Birden bir başka duvar yükseliyor gürültüyle
Usumda;
Basenli bir oturuşun sağlamlığı duruyor yoluma.
Otuzunda bir kadın..
Emin kendinden
Ve doluca bakışları.


Üstelik çat çat çat,
Konuşuyor.

Diyor ki;
Bazı insanlar bir şey bilmiyor, bazı insanlar bir şeyler bildiğini sanıyor, bazı insanlar bir şey biliyor.
Bense,
Bazı şeyleri biliyorum ve bilmiyorum henüz bazı şeyleri.


Diyor ki;
Hayat, zor.


Diyor ki;
Bilinç, lazım.


Diyor ki;
Kader, iradedir.


Diyor ki;
Buz mavisi şahane fakat benimdir pembe.
Seyahat hoştur
Ve konuşmak,
riskli.


Ayrıca;



TAMAM!
Sus be kadın!
Bütün bildiklerini(!) dökecek değilsin ya buraya.

Sus ve evril, kendi içine;

Ben,
Küçük kızın göremediğim yüzündeki dalgın bakışlarında can bulurum kendime.
Onun bakışları, bana
Yetecek..