Koca bir ağaçta yaprak yaprak gibiydiniz,
Rüzgâra o kadar güvendiniz ki,
Sizi asla düşürmeyeceğini düşündünüz!
Oysa hâlâ çocuktunuz,
Daha mevsimler göreceksiniz gökyüzünden zamana,
Yağmur değecekti güzel umutlarınıza,
Denizlerde dalga misali kopacaktınız,
Gülüşünüzün sevimliliği duracaktı oysa daha,
Ama olmadı…
Ne ağaç sizi tuttu gövdesinde,
Ne de rüzgâr acıdı minicik canlarınıza…
Tutunduğunuz ilk şey yaktı yüreğinizi,
Kül oldunuz,
Kimseler duymadı sesinizi,
Rüzgâr o kadar güçlüydü ki,
Bir zaman sonra ağaç da kalmadı yerinde…
Hayatta yalnızlık işte böyle başlar,
Bir gün hiçbir şey kalmayacak!
Rüzgâr bile…
Her şey o kadar sessizleşecek ki,
Kendi sesimize bile yabancı kalacağız,
Çocuk parkları artık olmayacak,
Artık mutluluk yok,
Masallar yok,
Hiçbir şey yok…


19.11.2005/SARAY
Saat:20.31
B.BİRİCİK