Gecenin ürkek sesi çınlıyor kulağımda
Dışarıdan ay ışığı vuruyor
Düşüncelerime dokunup savuruyor
Aydınlanıyor ipeksi görünüşün aynamda

Aklım karma karışıkken sana
Buğulanıyor gözlerim
Akıp giderken zaman garda
Elimde kitabım oturuyorum

Karşımda belli belirsiz figürler
Zihnimde maziye dokunurken
Sen misin geçen öyle çabucak
Yoksa zaman mı bilemiyorum

Yaşamak isterken seni delice
Yüreğin geliyor aklıma
Dokunamıyorum uzaklığına
Anımsadıkça susuyorum yalnızca

Aynalara küsüm belli belirsiz
Konuşmam artık karşılarında
Önceleri seni vardı onların
Kırıp dağıttım hepsini ortalara

Batan parçaları çok oldu yüreğime
Bir bir sardım ellerimle
Bir daha kanatmam aynı yarayı
Aynı yerden vurupta

İnanmam artık yeryüzündeki yüzüne
Bunca ikilik varken
Senin tekliğin canlanırdı yüreğimde
Dokunamam artık yanarım sadece

Aynaların seni vardı yitirdim bir bir
Önce anıları
Sonra yüreğimi
En son kendimi

Uzun bir yol vardı arkamda
Yürüyordum sadece
Hem içimde ol
Hemde şuramda öl istiyordum.