Ortadoğudaydım dün gece....
Sessizlik hakimdi yıkılmış evlerin sokak aralarında
Biz neresindeydik tam bilemiyorum...
Bazı koridorlardan geçtim hayal meyal bulanık sesler....
Adres yok ölüm sessizligi....hızlı hızlı nefes almalar
Kaçıştı belkide ...sadece bir çocuğun elinden tuttuğumu hatırlıyorum ....
Koşuyorduk....tozlu kirpiklerinden yıldızlar damlıyordu yerlere....
O yıldızlar bize yol açıyordu sanki....
Ayaklarımın acısını bile hissetmiyordum...kanıyordu da üstelik....
Sonra durduk bir köşede ....o durdu...sımsıkı kenetli ellerimi bıraktı....
Evinin önündeydik...yıkılmış evinin önünde....durduk sadece ...donduk...
Zaman durdu o an......
Bomba sesleriyle irkildim...
Üstüm başım toz dumandı uyandığımda.....
Çırptım, çırptım bir daha çırptım üstümü başımı
Ağlıyordum sessiz ve de ıssız...kirpiklerim bembeyazdı...
Bizi bekliyorlardı o masum minik tozlu eller...
İnsanlık sadece üstüne sıçrayan tozları silkeledi ve hiç bir şey ...
Hiç bir vahşet yaşanmıyormuş gibi astı bir kenara giysilerini...
O sessizlik haha kulaklarımdayken....
Uyanmış olmam bir şey degiştirmiyordu...
Çünki tüm dünya bu vahşet karşısında
UYANIKKEN UYUYORDU.........Selma Çanakçıoğlu 30 Ağustos 2016