Bana bakışların yüreğimde hep. 
Gözlerin içimi deliyor Anne.
Sesin hiç çıkmıyor, söyle ne sebep.
Nefesin uykuya dalıyor Anne.


Ölümü diline zamk edip yaydın. 
Kaç sefer yazılıp, sonradan caydın. 
Söyle birinden bir şey mi duydun. 
Sarardı ellerin, soluyor Anne.


Ellerin, ayağın morardı tenin. 
İyice kısaldın, daraldı enin. 
Buzhaneye döndü, sıcak bedenin.
Azrail canını, alıyor Anne.


Halini görünce bayıldın sandım. 
Ne inandım öldüğüne, ne kandım. 
Çare bulamadım, deliye döndüm. 
Gelin öldüğünü biliyor Anne.


Bıkıp da Usanmış ses etmez döşün. 
Dinmiş acıların bitmiş gözyaşın.
Çenenin üstüne, bağlanmış başın. 
Ölüm bu kez seni buluyor Anne.


Sâlân veriliyor, nereye varsan. 
Dinmez gözyaşların, dinleyip dursan. 
Bir sefer canlanıp, kalkıp bir görsen.
Evlatların saç baş yoluyor Anne.


Gurur duy kendinle, şımar ve sevin.
Azalmamış artmış, seni sevenin. 
Kaynın, gelinlerin, bacın yeğenin.
Konu komşu eve doluyor Anne.


Ölümüne yanıp, yüzünü asan. 
Helallik uğruna, susmuyor lisan. 
Toplanmış buraya, yüzlerce insan.
Cenaze namazı kılıyor Anne.


Bu işte, babamın çıkarı mı var.
Yoksa bilmediğimiz efkârı mı var.
Sen yattın yanına, bir kârı mı var.
Babam alttan alttan gülüyor Anne


Allah’ım cennete ismini yaza. 
Habibiyle Firdevs’te kal yüz yüze. 
Konup gömüldüğün toprağa, toza.
Birisi yüzünü sürüyor Anne.



zekeriya duman
28.08,16