0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
602
Okunma
Rıhtımda
tek başına
yine tıkabasa
efkarınla doluyum.
Yağmur dersen
bardaktan boşanırcasına,
azgın dalgalar ise
beton duvar boyunca yüksek.
Açıkta demir alan gemiler
salınır dururlar kendi halinde,
sanırsın içleri boşaltılan
birer kibrit kutusu.
Şimşekler çakınca
ardı ardına
azıcıkta olsa,
aydınlığa döner zifiri karanlık.
Gökyüzüne biriken
kara bulutlar kızgın,
içten içe kopan bir homurtu,
ardından gelen,
korkunç bir gümbürtüyle
inletince ortalığı.
İşte o anlar,
içimden bir şeylerin
koptuğu anlardır.
Yokluğunun
dinmeyen acısı çöreklenir,
yüreğimin taa orta yerine.
Dizlerim takatsiz,
gözlerim fersiz,
elim ayağımda tutmaz,
bitap bir haldeyim iste.
...Mete Tekçe...
