1
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
1041
Okunma
Uyandırmadan kalkıp gitmeliyim
Şafak sökmek üzereyken.
Kırmızı top güllesini seyre doyamadan
Ve ciğerlerimin en sevdiği seher yelini koklayaraktan..
Soldan üçüncü,
Pencerenin hiç bölünmediği koltuğa lütfen..
Ayaklarım yol alıyor olmanın hareketiyle gıdıklanıyorken bedenimi ardıma yaslamalı.
Ve bir kitap açmalı ortasına ellerimin.
Dokunmalı, sımsıkı tutmalıyım.
Kaldığım sayfa açılıvermeli kendiliğinden ve başlıyor olmalı serüven.
‘Ben, hep böyle..’
Sonra bazen, bir cümle tak diye bölmeli beni.
Dalgın gözlerim zamanda bir ileri bir geri, oynaşmalı zihnimle.
Fakat sürmemeli uzun,
Hemen devam etmeliyim köşesini kıvırıp yaprağın.
‘Bu hayat hep böyle’ devam etmeli/ydi,
Gerçeksiz ve geleceksiz..
5.0
100% (3)
Cevap Yaz