Ey tembel nefsim!
Nedir seni secdeden alıkoyan?
Bırak bu gururu, inadı; gafletten uyan.
Gördün mü?
Senin gibi, dünyada o kadar oyalanan,
Herkes göçüp gitti, bir sen kaldın gidecek.
Kalk artık yerinden, kır üşengeçliğin belini,
Dağıt tembellik döşeğini,
Kurtul bu beyhude gururdan,
Bari sen de hazırlan.

Sanma ki, boşuna gidecek çabaların,
Gören, işiten, bilen; bir Rabbin var senin.
İltica et, O’na dayan.
Koş! Abdest al! Huzura çık! Af dile, yalvararak,
O, Rahman’dır, merhameti bol olandır.
Kıl namazı huşu ile bil ki, tekrarı yok o anların,
Acele et, ölüm sana ulaşmadan; geç kalmış olma sakın!

Önünde darağacı kurulmuş, arkanda ecel aslanı,
Sırası gelen gidiyor, elden bir şey gelmiyor.
Acı ama tek gerçek var bu dünyada,
Ölümü düşün, anla artık her şey fani!
Sen de fanisin; yaratılan her şey gibi.

Kulak ver dinle, bak! Rabbin ne diyor:
“Her nefis, ölümü tadacaktır.”
İşte, bu sözdür her şeyin üstündeki gerçek
Kimse kalmayacak dünyada, herkes O ’na dönecek,
Ama bilerek, ama bilmeyerek…
Ya ağlayarak, yahut gülerek.

Varsa gücün, durdur haydi bu gidişi,
Durduramazsın biliyorsun, kimin haddine ki…
Keşkesi yok, çaresi yok son pişmanlığın.
Acele et, ölüm sana ulaşmadan; geç kalmış olma sakın!

Mustafa GÜL
(02 Haziran 2016)