Ömürden ömür aldı yokluğun
Kör olsaydı keşke gururum
Gidelim demiştim kaçalım demiştim
Haklıydın balım aslında
Biz daha pişmemiş yoksulduk
Hayatın acısını tatlısını bilmeyen çocuktuk
Sonsuzluğa inandım yanıldım
Bilseydim dünyanın bu kadar küçük olduğunu
Yaşam denen sürece aldanmazdım
Mağrur olmak hayalleriyle bütünleşmekmiş
Sezerek aramak belkide meçhulde kaybolmakmış
Yüreklerde devran olan aşkları örnek almazdım
Yaprakları dökülen kuru dal misali kahrolmazdım
Sabahlara belkide bu kadar derinden düşman olmazdım
Aysel abla aklıma geldi bir an nasılda yıkılmıştı
Yıllarını verdiği sevdasında yanmış ama yanılmıştı
Giden ömremi yanarsın dedi gözleri yaşlı
Yoksa genç yıllara verilen emeğimemi dedi çok derinden
İçim burkuldu gözlerim doldu boğazım düğümlendi
Tanıyor biliyorduk Aysel abla en başından haklıydı
Ne çare bunu orta yolu yoktu kader işte yıkmıştı
Hani o ilk günlerin neşesi hazzı ve dahası
Gülüm balımları buhar olmuş uçup gitmişti
Ah be Aysel abla ah ne vardı bu kadar ağlayacak
Bak bizide perişan ettin nasılsa oldu olacak
Bırak artık üzülme al kucağına zümrüt bebeği
Kula yardım eder yaradan duasında kabul olur dileği
Yıllar sonra yine aklıma düştü yine ağladı yüreğim
Sanki ben yaşamıştım onca kahrı onca kederi
Bak gördünmü sevdam
Hadi gel demiştim gel kaçalım gidelim
Bunlarımı düşünmüştün yoksa bana aldırmadan
Derdi verenin derman olduğu kainatta
İlk seni sevdi sana inandı bel bağladı deli yüreğim
Olsun ben vaz geçmedim hiç yeminimden bilesin
Hatırlarsan sen sen varya sen benimsin demiştim
Dünyamın her halinde bu günümde ahirimde sen bana helalsin

Mustafa SARIVADİ
22.08.2016