kendimle alıp veremediğim hiç olmadı aslında
hiç demişken
niye başım öne düşer ve hala niye aynaya asılır yüzüm anlamış da değilim
evet belki kendime bile bilinmeyendim içimdeki tüm ayarsız denklemlerde
fakat hep kendimden alıp hep kendimden çalıp başkasına da verecek değildim elbet
elbet dediğime de bakmayın
hatta aslında siz bana da bakmayın göreceğiniz kocaman bir hiçlik fukarası




doğduğum günü hatırlamıyorum elbet

emeklemeden önce dillenmeyi

büyüdükçe de dilenmeyi ve çok ça da kirlenmeyi öğrendim

bir gün hiç unutmam “off yine hiç dedim bana neyi hatırlatıyorsa içime dokundu” her neyse

yaya kaldırımında karşıdan karşıya geçiyordum

“iyide karşıdaysam şayet niye karşıya geçiyorum ki” yine off ve yine her neyse

karşıyakadan dikkatsizce üzerime gelen ve gözlerimdeki yağmura aldırış etmeden

gözlerimden içeri güneş gibi sızan bir çift göze fena derecesinde çarpıldım a dostlar

o gün bugündür diyecektim ama o gün gerçektende bugün gibi değildi

o gün öyle muhteşem bir gündü ki güneş tepemde olmasına rağmen gök yıldızlarla doluydu

öyle şiirsel bir “pardon” deyişi vardı ki ağzının kokusu söyleminin dokusu hala üzerimde

olmayan gitarımla tutulma olasılığı oldukça yüksek çok ama çok besteler yaptım

hiç biri tutmadı gerçi ama ben çok fena tutulmuştum

aynı zamanda “fena derecesinde de çarpılmıştım” demiştim ya

ne olduğunu anlamadan tam iki gün sonra fark ettim cüzdanımın yerinde yeller estiğini

ki esen yelin ferahlığından daha önce niye anlayamadım anlamadım

hiç önemli de değildi parasızlık zaten yemeden içmeden kesilmiştim iyi denk geldi anlayacağınız

eşe dosta bilene bilmeyene hatta standında “danışma” yazan arkadaşlara dahi danıştım

“bunun adı aşk ve sen sırılsıklam aşık olmuşsun budala” dediler gülerek yüzüme

sadece iki üst satırdaki “bilmeyene” dediklerim ne olduğunu bir türlü bilemedi

belki de en şanslılar onlardı kim bilir (kim bilir mi neyse ki kimin bildiği kısmını geçmişiz bereket)

hayatımda ilk defa aşık olmuştum ve koskoca 30 saniye doyasıya yaşadım bu aşkı

o yaya kaldırımındaki ışıklardan da yıllar boyu karşıdan “neyse bu sefer susacağım” karşıya geçtim

trafik lambaları modernleştikçe değişti ama ben daha da klasikleşip hiç değişmedim

herkes oradaydı senin dışında ve ben sendeki beni alabilmek için

bıkmadan usanmadan ve uslanmadan yıllarca bekledim




her gece Tanrıya açtım avuçlarımı
“ey Tanrım ona söyle ya gelsin ya da ondaki beni daha çok incitmesin”
ve hatta dedim ki “sen de bana budala diyebilirsin istersen elbet
ama sen beni bırak bırakmasına da
ya aşka ne demeli sen onu söyle

hala tek hece
hala tek gece
ve hala bilmece iken
neden ben Tanrım neden”…







ilhanaşıcıağustosikibinonaltı