kendi öz benliğini çürütüyorsa insan
koy ver de gitsin
koy ver de
püsküllü bela neymiş bir tadıp da görsün
ki koy verişin boşluğu nedir yaşayıp da anlasın
Hanya ve Konya neymiş tatsın da
yıkılışta hüznü kucaklıyorsa bırak kucaklasın
illa ölüme kefen biçiyor her an aptalca
bir gayret etmeden
bir idrak
bir durup da düşünmeden
ve bu yozluğun içinden çıkmadan
ve illa ki öz inadıyla testisi kırılıyor
bir pulluk çıkar kara bir leke olarak
bir ömür boyunca taşınıp da duruyor

aymazlık şarkısı hiç düşmüyor ki dillerinden
hep bir bıçak sırtıdır bu köhnemiş yaşam
sanki akıllıymış görüntüsünde ki manyaklığıyla
aklı selim baş rafta çürürken
kir pas
hem de çirkef kokuyor
düşünceler
gönülleri ipsiz sapsız duygular kemirir
geceler çeker sefasını salaklığın
bir kör hengame içinde yırtınılır
başları ayak altlarında kalırken alıkların

şimdi illa ki de istenir oldu acılar
küf kokan mahzenlerde nefes
ne iyi nede çok kötü denebilir ılımanlığına
kalmışız idealsizce ortada
bir iblis bir melek rolünde
hep curcuna içinde kalpler çarpıyor
değerli ne varsa da kırılıyor

hep yalan dolandır sarıldığımız aslında
oyun içinde oyunla insanlar yok oluyor
çok kıymetler eksiltilir amaç doğrultusunda
nice gönüller kırılır
nice aldatmalar
nice de tilkilikler düşünülüyor
kalpsiz duygular büyürken vicdanlar da kahroluyor

ölüm bizi eller açık beklerken dört gözle
hani kimin aklında kabir var
ilerlerken zaman nisan yağmuru gibi bir hızla
toprağın altında iştahlarını kabartıyor böcek ve çıyanlar…



(11.08.2016) AZAP…