sanki sonsuz bir mücadelenin muharebe noktası gibiler,binlerce insan üstlerinden geçiyor gidiyor,basıyor, tükürüyor,sigaralarını söndürüyorlar...ayakkabılar,sonu gelmez ayakkabılar,çamurlu ayakkabılar,temiz ayakkabılar,parlayan ayakkabılar,asker ayakkabıları,topuklu ayakkabılar,çizmeler,botlar,köseleler ve spor ayakkabılar sürekli geçiyor gidiyorlar,hepsi bir iz bırakıyor kaldırım üstünde,hepsi bir çizik atıyor...kaldırım hiç yakınmıyor,bağırmıyor,ağlamıyor,isyan etmiyor...

kaldırım sessiz,kaldırım suskun,kaldırım biçare...eziliyor,hakir görülüyor ama hep dayanıyor...sonra bir gün, alıp değiştiriyorlar onu...kırıyorlar...sessiz, bedbin, yorgun, tek başına...bazen kaldırımlara yakınlık duyuyorum...iyi değil bu,hiç iyi değil,ama yahu ne kadar benziyor hayatlarımıza kaldırımlar,insanlar geçiyor, uzun olanlar,kısa olanlar,çirkin olanlar,güzel olanlar,erkekler,kadınlar,zekiler,aptallar,düşkünler,güçlüler, kompleksliler,iyiler,kötüler,iyi gibi gözüküp kötü olanlar,binlerce farklı tipte geçiyor gidiyorlar...hepsi bir iz bırakıyor,hepsi tükürüyor,öpüyor,bağırıyor,mırıldanıyor ve hiç olmamışlar gibi yokoluyorlar...kaldırım gibi...

her sevdadan düşen parçalar kaldırımlara sıçrıyorlar...insanlar sevdalarını yazıyorlar kaldırımlar... kaldırımlar anlatılmaz ki...