uyan artık gökyüzüm
uçmayı unutsa da umutlarım savurtur dalga saçlarını kanatsızlığıma
ben buluttan geçtim geçmesine de yağmur benden geçemedi bil
çocuk da değilim ki gökkuşağına kanayım benim kanamalarım hep içimedir bilirsin



uyan artık toprağım
aç gözünü uzat ellerini ölü bedenlerin çürümüş bereketinden
filizlensin uç versin dudaklarım gamzelerindeki en kurak vadilerden
öncesi bir duvarın köşesiydi sınırlarımın bilirim ama sonrası bana bile sarmaşık



uyan artık yalnızlığım
hangi kuyuya salsam yüreğimi aşk çekemiyor artık nasır tutan ellerim
hangi gölgenin peşi sıra takılsam güneşe sen diye bir o kadar yanıyor gözlerim
en çok ta gece seviyor beni bir de sensizliğim



neyse
sen beni boş ver
ıssızlığıma adım adım yön verecek bir kumsal
çürümeye yüz tutmuş bir sandal bulur tünerim ben nasıl olsa yine bu gece
martıları da düşünme onların köleliği ne deniz ne de balık artık



içelim güzelleşelim
biz içelim yıldızlar kırıştırsın
biz yıldızlara kadeh kaldıralım kaldırmasına da içimiz çekilene kadar yine de içimize içelim
demiş miydim bilmiyorum ama sarhoş olmak değil en çok sensizliğe ayılmak yoruyor beni



olmadı be yar
ne iklimlerden
ne gecelerden
ne ölümlerden geçtim de bir tek senden geçemedim



dedim ya
sen beni boş ver
ve bil ki nefes alamasam da inan sen hep en güzel köşesi oldun ciğerimin…








ilhanaşıcıağustosikibinonaltı