Kaderimin bana verdiği vaazdı içimdekiler.
Ezberlediğim yerleriyle oturup ağladık kalemimle.


Neyin yokluğu işlemişse o gün ciğerime,
O yazdırır içimden yazmak istediklerime.
Koşulsuz bekleyişlere inat,
Şiire sığınırım...


Bir taraftan gelmek bilmeyen hayallere,
Biraz da kurgu serpiştiririm…
Hayal dünyam geniştir ama,
Rüya bile görmem ben,
Ya da çok yorulduğumdandır hatırlayamamam.


Öyle bir çığ büyüdü ki içimdeki sessizlikten,
Kendime koşmak isterken karanlığa düşerim.
Bir şair kimliğim yok benim!
Gece susarken ben kelimelere sığınırım.
Yazarken bile kalem elimde uyuyup kalır,
Uyanınca devam ederim kaldığım kimsesizliğimden.


Çıkmaza saplanmış hissederim bazen kendimi.
Dört bir yanım tel örgüyle kapalı
Çırpınmaya korkarım
Kimsesizlik yoklarken her yerimden.
Yemek yemeyi unutur,
Açlığı başıma vuran ağrıdan tanırım.


Ellerim titrerken sarılırım sigaraya.
Dedim ya bir şair kimliğim yok benim!
Bakınca sadece öyle izlenim veririm…


//İçime balyozla vurulanları
Kazma ile kazılanları yazarım sadece.//


Aynadan yansıyan kimsesizliğimi
Anlattım imgesiz harflerle…
Sakın ola,
Sözlerim ağlarken dağlamasın sizleri…
O aynada görünen benim
Sarıldığım kimsesizliğinden...
Bilinsin ki,
Sımsıkı tuttum ellerinden...


Ayfer Aksoy
1 Ağustos 2016