’Her Bir Yan Kül Rengi’
Dört bir yan duvar.
Kimler geldi, kimler gitti?
An üstüne ses.

Kül renginde acı demlenir.
Toprak kırılır.
Belirsizlik sarar sarmaşığını,
Uzanır gökyüzüne.
Sönen yıldız oldukça ses,
Fer çöker göze.
Gelincik solar, ölür bebe.

Ah ağlarım.
Kİmseler görmesin beni.
Ağlar kabirdeki ölüler.
Gözlerim kan çanağı.
Taşıyamam ki bunca dağılmışlığı.

Bakış yürekte sızı.
Susar, nehire sessizleşir.
Kimsesiz kalır.
Bozkırlara döner evren.
Rutubetli odalara beden.
Korkar kendi cebelliğinden,
Savrulur çığlığı.
Çığlık çölleşir, sararır.
Yaşlanır.
Donar.
Çakıl taşlarına acıkır deniz.
Susarım.
Susar an.
Ölüm keser nefesimi.
Soluklanamam.

Her bir yan kül rengi.
Nice bilinmez davetliler gitmiş.
Kalanlar?

Gitmek...
Patika yollarda çıplak ayak izi.
Gonca gülde sancı.
Sancıda kıvranışı fikrin.
Ölümün perçemi tutmuş an-ı.
Gülü toprak.
Gün döner,
Gri gece kalır geriye.
Gece kara, utanan.
Avuntusuz yalnızlığı,
Bilenmemiş testere doğrar.
Rüzgarın sesi ağlar.
Savrulur hıçkırığı.

Gidemessin...

Her bir yan kül rengi.

Yaraya tuz basar düşler.
Gecenin tülünde ayaz matem.
Gece ten,
Gözlerim toprak.

Mezarcı nasıl alır omzuna kazmayı?
An.
Anaların çam ağacı çığlığı.
Küf kokan nem.
Ve her ses...
Koparır alır zamanı.
Ol an-a döner.
Emer ışığı gün.

Saklarım kendimi,
Saklanamam.
Sonbahar hırsız olur,
Karşı koyamam.