Kimse inanmıyor gerçeğine acının
İçerimde körkütük bir yangın
isyana gömülü
tetiğin ucunda Özlemlerim
Pusu kurmuş patikalardan geçiyor

kurutmadı kardelen gözyaşlarını
Kaç mendil düştü yapraklarindan
Büyüdü gözleri,
sığmadı ufkun kızılına
gözlerinde sakladıkları
Tarihi sorguladı çocuklar,
Şarkılar yürüdü yıldızlar üstüne
yüreklerinde sakladıkları inançla
ağladılar yıkımına acının
Ve yıldızlar söndü ansızın
Vurulmuş
küçük bir bedenin büyük yalnızlığında
Yandıkça gece,
ağladı Özgürlüğün beyaz şiiri

Türkü yarası gönlümde
Büyüyor ölüm,
Küçülüyor hayat,
Ertelenmiş sancılardan geçiyor kalbim
öykülerimi yazacak
ellerim Yorgun düştü
Yaşam ve aşk arasında
bağışlanmayan her şey gibi
gülümseyen bir resimde boğulur
Kurşun gibi sıcak Soğuk ve dilsiz yalnızlığım!

A.ALKIS