dokuz yaşında büyümek zorunda kalmak ne zor şey be anne
karanlıklardan korkacaktım
daha bir sıkı sarılacaktım sana
ellerim ellerinde
ellerim daha çok küçük be anne

umursuzca bir top peşinde koşturmak vardı ya
kan ter içinde kalmak anne
kızacaktın belki
belki bir cam kıracaktım bir mahallede
çocuk daha diyeceklerdi
çocukça masum bir korku olacaktı gözlerimde

bayramlarım olacaktı daha
ceplerim şekerle dolacaktı
topacım
bilyelerim
dizlerimi kanatacaktım oyunlarda
sonunda kaybedecektim
çocukça yaşlar dökülecekti gözlerimden anne

dokuz yaşında büyümek zorunda kalmak ne zor şey be anne
yarınları hiç düşünmeden
umursuzca yaşamak var ya bu günü
gözlerim bayram yerinde
atlı karıncalarla gezmek vardı ya hani
çocukluk aşkıma doyacaktım daha anne

babamın elini öperken kazanacaktım en büyük harçlığı
küçük bir bakkalın yoluna düşecektim
rengarenk jelatinlerde
rengarenk jelatinli şekerlerde tükenecekti anne
hiç düşünmeden tüm servetim

bir dilim salçalı ekmekle geçerken öğünlerim
oyunların tokluğunda kalacakken hep bedenim
bir sapan yerine anne
neden en ağır işler tutar küçük ellerim
neden anne

daha bayramlar olcaktı hani
Bayramlarım olacak, odam babam kokacakken
neden, neden anne
dokuz yaşında büyümek zorunda kalmak, ne zor şey be anne

samim eliot