Ekim ayının akşamlarına yavaş yavaş
Kış mevsiminin sızdığını hissediyorum…
Toprağın kokusunu pencereden alabiliyorum,
Akşam, çoktan buz tutmuş,
Bulutlar ay’da şımarıp durur…
Karanlıktır şimdi çiçekler,
Duvarlara sorsam adımı bile bilmezler,
Boyaları dökülmüş demir çubuklardan başka bir şeyleri yoktur üzerlerinde,
Gelen giden olmaz buralarda,
Fundalıklar arasında dolaşan böcekleri saymazsak,
Ben çok gölge kaldım, çok…
Soğuk yüzüme battıkça dudaklarım üşür gözyaşlarıma,
Hangi şarkıda mola versem,
Okyanuslar düşüyor sessizliğime…
Sonbahar beni kurtarmaz, biliyorum!
Ama daha fazla da dayanamazdım ki!
Nasıl olsa bir gün ben de öleceğim,
bir kitabın herhangi bir sayfasında…
Araba mezarlığının anlatıldığı bir bölümde,
her şey susacak o zaman…
Anlatılabilecek hiçbir mazeret kabul görmeyecektir,
B.BİRİCİK’in sesi nerede olur bilinmez?
Önemli değildir aslında,
Önemli olan benim birazcık sevilmişliğimdir…
Bu bana yeter,
Hem de çok yeter…
Ben öyle çok şeyler istemezdim zaten,
Sevgim kaldıysa bir yerlerde,
Sizleri sevmeme birazcık izin verdiyseniz,
Ve beni anladıysanız,
Şiirlerim sizin olsun…
Ne de olsa ruhum daha oradadır…

12.10.2005/SARAY
B.BİRİCİK