İnsanım ben,
İNSAN!
Doğumum Ademle havvadan!
Sevgisinden yaratılmışım.
Sevginin olmadığı yerde,
nefes dahi alamamışım.!
Kainatı sığdırmışım gönlüme.
Sırların sırrına mashar,
okuyabiliyorsan eğer özünü,
neler söyler ah neler yazar.!
Yok bizde ırkçılık.
Ben okumadım hiç bir kitaptan.
Yok bizde ayrımcılık,
duymadım ne dedemden ne de atamdan.
İnsanım ben,
İNSAN!
Yüreğimde sevgi,
merhametle aşk’ı taşıyan.
Can derler ruhuma!
Kalbi koymuş soluma!
Dağıtırım aldığımı yaradandan,
harman edip en güzel duygumla evrene.
Ya;
SEN?
Nasıl düşünebildin,
yaratmadığın canı ateşlerde yakmayı?
Nasıl kurabildin bu tuzakları,
hiç hakkın olmadan!!!
SEN?
Nasıl besleniyorsun ah cani!
Nasıl geçiyor bunca akan kan boğazından!!!
Nasıl hazmediyorsun bu kadar pisliği,
midende?
Nasıl uyuyorsun! nasıl yürüyorsun
ölümü hiç hissetmeden ensende???
Hangi gelecek ki seni bu kadar korkutan!!!
Veremeyeceğinimi sanıyorsun ,
aldığın bir iğnenin hesabını?
Can bu,
CAN!
Uğruna bir ömür aşk ile harcanan!
Sahibinden izinsiz ne alabiliyorsun?
Üç kuruşa satarken halsiyetini?
Ne anlıyorsun yaşamdan,
bilmeyince değerlerin kıymetini!!!
Hiç bir şeyin çöp olmadığı bu alemde,
neden;
yok olmak kalmış aklında?
’VAR’’
Olmak dururken!!!
Neden nefret tohumlarını saçıyorsun ey cani?
Sevgi dolu bir kalp ile,
evrensel bir can,
olmak varken.
...
T.C.Nigâr Güler.
02.07.2016.