Şu koskoca dünyada, kahırla yaşıyorken,
Gönülden korlandıkça, varlık hiçten sayıldı,
İki büklüm belimle, yükünü taşıyorken,
İçerim erlendikçe, varlık hiçten sayıldı.


Alnımın yazgısına, boynum kıldan inceyken,
Yapayalnız yaşamak, ezelimden önceyken,
Artı ve eksilerim anlaşılmaz tümceyken,
Zihinde sırlandıkça, varlık hiçten sayıldı.


Bin parçaya bölünen kalbim ise derinde,
Nefesimi kestikçe, rahat durmaz yerinde,
Ilık rüzgar eserken, kalamazdım serinde,
Bağrımda narlandıkça, varlık hiçten sayıldı.



Hiç mi hakkım değildi ? Süremedim sefayı,
Kara bahtlı kaderim layık gördü cefayı,
Buz tutturdu yüreğe, göstermedi vefayı,
Dağlarım karlandıkça, varlık hiçten sayıldı.



Demlenmiş duygularım, dört bir yana yayıldı,
Toplayıp derledikçe, etrafına dağıldı,
Soğuk terler içinde, iliğimden sağıldı,
Yüreğim darlandıkça, varlık hiçten sayıldı.



Nesrin Önem
27 06 2016