1
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
1132
Okunma
Muhtevasına gömülü bir arzı endam kanadı ellerimde,
Bir gece hilali, korkak cümleciklerin desinler’dileri boğdu beni.
Hani aklı uçurum kanıp yirmi tablete tozlamışlardı ya sükuneti,
Bense doğrudan tutup yuttum kainatı,
İçim bir nebze olsun genişledi.
Haydi gel, dedi.
Durdum, duraladım.
Fikir caymazlığımı araladım;
Peki o zaman, tut dedim,
Beraber ağlayalım
Çocukluğumdan.
Köşedeki sepetçiliğe boncukladım şansı,
Umudun parkını gizledim ıslak kirpiklerimin arasından.
Sevgim falan acımadı içimde,
Mavi orman yoncalarından topladım sadece,
Yeşil dörtlükler uykusundan.
Nihayet söylenememiş bir cümle kaldı;
Çakmaktaşından bozma bir lüle taşına işledim onu:
"Sakın
İnsan
Olduğunu,
Unutma!"
5.0
100% (7)
Cevap Yaz