evet evet işim gücüm Şükran
tabi hemen dediniz yine mi aşk
bilmem aşk mı başka bir adı var mı
şimdi sabah kalkarım yedirip içiririm
temizler giydirir arabasına bindiririm
saat yedi kırkbeş bakıcı damlar kapıdan
ben çıkar işe giderim
saat akşam altı-on kapıdan içeri girerim
bakıcı çıkar gider

akşam gelirim çayını yemeğini veririm
biraz sohbet hal hatır çoluk çocuk derken
cihazlarını giydiririm üçgeni eline alır
demir-lastik bir giyim kuşamı içinde
robot gibi evin içinde dolanır durur
boydan boya bir duvarı ayna yaptım
adımlarını atabilsin
bedenini görebilsin
ben yokken düşmesin diye

evet evet gün böyle
her gün sabah aynı akşam aynı gün aynı
hesap yaptım bu gün onbeş yıl 5 ay 8 gün
olmuş bu gün sanki dün yada hep böyle
bunca zaman bir kanepede başucunda
a demeden ayaktayım uyur ayık ayaktayım
tam tekmil
bir de şu şairliğim
üstüne tuz biber

maviyi ona kestim denizi üstüne örtü
dikmenin yokuşundan saçları topuklarında
topukları zangır zangır titretirken asfaltları
onun liseli çağları benim asker dönüşüm zamanlar
ben ona ne ömürler biçmiştim yüreğimde
bir ömür vermişim çok mu
o benim eşim aşkım sevdam ilkim iklimim
ben onu tanıdım tanıyalı
işim gücüm Şükran

Ah Şükran ah



Ahmet Coşkun