ben hiç büyümedim
en son yaş aldığım da dokuzundaydım
zarif,incecik,ipek saç örgülerim ve kocaman gözlerimle,
hayata,kücücük bir evin,kücücük penceresini kaplayan
kocaman bir begonyanın arkasından baktım...
şarkılar söylerdim,neşeli güzel şarkılar
mutlu bir çocuktum galiba....
kendi yaptığım bez bebeklerimle oynarken gören büyüklerim sorardı da
büyüyünce ne olacaksın diye
gelin olacağım ben derdim,gelin upuzun duvağımla...
büyüdüm mü ben anne,onun için mi beyazlar giydirdiler bana...
o son yaz tatilimmiş meğer,
el salladım giderken okuluma
hoşçakalın dedim,
okulum,
canım öğretmenim,
sevgili arkadaşlarım hoşçakalınn
anne,nasılda kızmıştın sen bu vedama...
ama anneciğim,kulağıma fısıldadılar rüyam da benim
bir daha hiç göremeyecekmişim onları diyerek
kendimi savunmuştum tüm çocuk masumluğumla....
yalan söylememişler meğer,rüyama giren o melekler..
tutup götürdüler beni ellerimden
bayramlık elbisemin ve ayakkabılarımın kanla kirlenmesine aldırmadan
başka bir bayram yerine...
kaybolmadım ben anne,korkma üzülme
ağlama hiç olur mu
sonsuzlukta bende melek oldum onlarla....
emine rezzan sipahi




çocukluğumun en acı hatırlarından biridir sevgili arkadaşım ayşegül’ü kaybetmem..tamda böyle günlerdeydi onun aramızdan ayrılışı tam da bu günlerdeydi bayram arefesinde ve okul tatilindeydi...
aradan çok uzun yıllar geçti fakat onun kaybetmenin üzüntüsü hala çok yeni..ben özellikle şunu rica ediyorum tatile çıkacak insanlardan trafikte seyrederken lütfen trafik kurallarına ve hız limitlerine uyalım..önce kendiniz ve sonra başka insanların can güvenliği açısından hayatlar yarım kalmasın...