Onu ilk gördüğünde
Temmuz ayıydı
Güneşin vurduğu odanın
Kapısı kapalıydı
İçeri girdiğinde
Terden sırılsıklam, öfkeli
Uzandığı koltukta saygısız
Sevgisiz, kibirli
Göbeği bedeninden ileri
Yüreği buz
Bir adamdı belli ki

Kaşlarını çattı
Sert bir bakış fırlattı
Beri ki yutkundu
Yutkundu
Ne söyleyeceğini sanki unuttu

Sonra aklına geldi birden
Selam getirmişti kaldığı köyden
Eğildi çıkınından çıkardı tereyağını
Gizlemeye çalıştı
Çamura bulanmış ayağını

Yağ dedi elindekini uzatarak
Karşıdaki gülümsedi koltuğundan zıplayarak
Hoş geldin ! Hoş geldin dedi
Terli yüzüyle sarılarak

Sanki ay doğmuştu
Şu gündüz vakti yüreğine
Buzlar erimiş,
Güller konmuştu göz bebeğine
Söyle dedi nedir dileğin
Ne dilersen
Tereyağından kıl çeker gibi hallederim

Halletti de işini
Yılmadan yorulmadan
Meğer koltukta oturan
Ne iyi adammış, ne iyi adam…

Oysa onu koltuğa kendi oturttu
Makam mevki dedi başında tuttu
Bal dedi peynir dedi hepsini yuttu
Onun ayakları hala toz toprak, hala toz toprak
Zihniyet değişmedikçe
Kımıldar mı bir yaprak…