Mertliğin bozulduğu dünyada,
Kötü anılardan arınınca,
Mavinin bir kıvrımıdır hayat...

"Kollarımızda ölen güneşin"
Gözlerimizde yeniden doğuşunun hikayesi bu şiir.

Gezegenimi maviye boyadı yaratan...

Yağan yağmurlardan sonra toprak kokusunu duyabiliyorum artık.

Tek başına titreyen bir yaprak,
Yanıbaşında filizlenen ikizini görünce,
Kuruyacağını sandığı dalda şimdi gülümsüyor.

Aşk denen şey bu mu?
Yoksa daha fazlası mı?
İçimde sönmemiş kül oldu sandığım...

Kalabalıklar içinden çıktık.
Issız karanlıklara gömüldük.
Yinede sevdalıydık yaşamaya.
Ve sonra
Yedi kat gökteki melekler indi,
Ay ışıdı,
Güneş göründü.
Şimdi ilahi bir sevinçte
Kara sevdalıyız.

Üstündeki siyahları çıkartıp,
Mavi esvap giyen geceler,
Yarınları konuşur oldu bizimle.

Umudun ışığı sızıyor içime.
Mutluluktan pay alıyor gelecek.
Yeni bir yolculuğa başlar gibi,
Sonsuzlaşıyor heyecan.
Yüreğim hiç durmayacak gibi çarpıyor.
Çocuğum gibi üstüne titriyorum sevdanın.
Yepyeni saydam beyaz bir sayfa açmışken,
Hüzne başkaldırışıma hiç bir şey engel olmamalı.

Ne idiysem onu yaşıyorum aslında
Hep böyle yaşamalıydım belki.

Zarardan dönmekte bir kazançsa,
Boşuna harcadığım yıllardan vazgeçtim.
Şükür...
Yitirdiğimi sandığım şeylere kavuşmak
Şükretmeye yeter.
Sevda denizinin kaygılara dönüştüğü,
Ya da
Kaygıların sevda denizinde boğulduğu,
Çizgiyi ömrün her döneminde,
Sevda çağına dönüştürmek mümkünmüş.

Yalnızlığın ıssız kıyısında,
Bana bu satırları yazdıran,
Bir çiçek açtı ve büyüdü.
Sakın solmasın ben solmadan.

Mehmet Fikret ÜNALAN