Kürsüye bir şair çıkmış, şiir okuyacaktı...
Şöyle bir kısa konuşma yaptı önce.

"Şu an da gördüğünüz gibi,
Gözlerim yaşlı yaşlı,
Bu mübarek günlerde bütün Müslümanlar,
Zulümler altında inim inim inliyor.
Bizler ise onları uzaktan sadece dinliyor..."

"Soframızda baklava börekle,
İftar eden bizler,
Bir bardak su ve iki zeytinle,
İftar eden Irak’lılar, Filistin’liler.
Bunun hesabını,
Öbür tarafta veremeyiz arkadaşlar.
Bu yangın Allah muhafaza,
Hem içeriden, hem dışarıdan sonra bizi de yakar."

"Doğu Türkistan’da, camiye gidemeyen insanlar,
Bir anda yok olan binlerce can;
Ve oluk oluk akan kan.
Kimler soracak hesabını,
Durup düşün bakalım bir an."

Sonra başladı şiir’ini okumaya.

"Onların tankları vardı,
Bizim Allah’ımız.
Onlar barışa sıkıyordu kurşunları,
Biz sadece sapanla taş atıyorduk,
Gündüzleri gece yarıları"

Bir anda şair okumayı kesti,
Sonra salonda buz gibi bir hava esti.

Ağlıyordu şair yine, hüngür hüngür.
Zaten gözyaşları yıllardır dinmiyordu...
İnsanlığından başka,
Sevgiden, dostluktan, aşktan başka,
Hiç bir şey bilmiyordu...