Kadın,
Bir resim çiziyordu
Çizgiler kapatmasa da tuvaldeki yırtıkları
Fırça dansındaydı aşkın
Adam güç bela tutunup tuvale
Gülümsedi bıyık altından birkaç kere

Adam,
Birden çatıveriyordu kaşlarını
Kabaran öfkesine esir
Boyalar sızıyordu yavaş yavaş kan kırmızı
Sanki değişiyordu aşkın rengi

Kadın,
Rotasını değişince birden
Adam tepetaklaktı tuvalde
Her şey siyahla beyaz gibi
Denizler siyah, dalgalar beyaz
Geceler siyah, düşler beyaz
Yavaş yavaş şekillenirken resim

Adam,
Ürperip fırlıyor ayağa
Kendine güçlü,
Kendince yiğit,
Yiğitliği başına bela
Kükremiş aslan misali
Fareden korktuğunu söylemekten aciz

Kadın,
Ürküyor bakışlardaki öfkeden
Boğazında düğümleniyor sözler
Güya mutluluk resmi çizecekken,
Bak şimdi şu Allah’ın işine!
Neye niyet, neye kısmet


Adam,
Körkütük sarhoş
Aşk iksiri içmiş güya
Kadın şaşkın ve çaresiz
O zaman neden bu hoyrat?
Yaşamın oyunundan bir perdedir sahnemizde
Yan yanayken ayrı geçen zamanlar


Kadın,
İç çekiyor zerresine kadar işleyerek hüznü
Yabancılaşmışlığının farkında fırçalar
Atsa atılmıyor,
Satsa satılmıyor
Boşa geçen onca yıl
Kaderine sayılmış besbelli
Adı aşkken yalnızlığın


Adam,
Devriliyor boylu boyunca
Anlaşılan yetmemiş yiğitliği
Bir yokluğa direnmeye
İki damla yaşla ıslanınca
Dağılıyor tuvaldeki resim
Kadın, Güneş’e dönüyor sırtını
Adam, Güneş’e bakmanın hayalinde
Aşk denilen bu oyunda;
yavaş yavaş kapanıyor son perde