Yaz dedi
Sinan’ın mihri-mah aşkına yaz

Bir kaval sesine yak gitsin türküleri
Nasılsa dili lal bir sarhoşluk bizimkisi
Bir kubbeden ötekine
Güneş batsın
Ay sallansın
Gözlerinin siyahında öldür beni

Bir yörüğün kıl çadırında
Olmayacak dua’ya amin dedim
Suretini indirdim
Sabretmeyi bilmeyen avuçlarıma
Ah Mihri
Ah yazgım olmayan Leyli
Kar oldum
Taş oldum
Kafamı vura vura
Yarama tuz basa basa
Beni
Kendi kavmine bağışla
Haktan gelen Kûn aşkına
Ben Leyli
Ben
Her yağan yağmurun koynunda demlenen
Kolay sevenlerden değilim ki

Yedi dağ gezdim
Gözlerin için Mihri
Yarınımı ; hep dün bildim
Kimsesiz türkü gibi
Tan vaktinde
Tam vaktinde
Bir tekbir arası
Göğün mabedinden duyarım
Zaman ve saniyeler arasında
Anlarım ki
Üstü açık kalsın üryanlığımın demiş Züleyha
Yusuf kuyular kadar kör
Aşkın acıları asırlardır tırnak altımda
Duymayan varsa hala
Arş-u âlâ titrerken
Göğün şifresi
Varsın nara atsın gizil sancılarıma

Ve bir gün
Düşerse ellerimiz iki yana
Ardım sıra okunsun aşk
Mühürlü yüreğinden başla yanmaya
Ve beni
Yağmurun ney sesiyle dans ettiği vakit hatırla
Sahi neydi gün-ahımız
Kor/muydu
Kör/mü
Söyle Leyli
Hoş/çakal iki kelimeye sığıyor’mu ?

Ve bir şiir düşer geceye
Gözleri mayın tarlası gibi
Yine bir şair solundan vurulmuştur
Berduş-u viran misali
/ MineKuş /