Sarmışsa tenini, aşk alev alev
Karbeyaz teninde kor alev benim
Aşkına bürünmüş, yanıyor her ev
Her gördüğün yangın, her alev benim


Senden ayrı bir ben düşünemem ben
Aşka başka bir ben düşüremem ben
Ay gerdanında ben, ben, işte o ben
Her gördüğün yangın, her alev benim


Saracağı kadar sardı alevler
Yanacağı kadar yandı tüm evler
Hepsi senin ile bir bütün evler
Her gördüğün yangın her alev benim


Aşk ateşi gülüm, gökten dökülmüş
Ne var ne yok ise, kökten sökülmüş
Yanıp kül olmuş da yere yıkılmış
Gördüğün her yangın, her alev benim


Kainatı kordan yaratan kimdir
Tabiatı O’nla bir tutan kimdir
Aşktır derde derman, derdim hekimdir
Gördüğün her yangın, her alev benim


’Enel Hak!’ deyip de göğe çıkanlar
Göğün ateşini kâlpte yakanlar
Gönlümün dengiyle bana bakan yâr
Gördüğün her yangın, her alev benim


Kibrit ise yanan, eline muhtaç
Gönül ise her dem gülüne muhtaç
Her gül birazcık da külüne muhtaç
Gördüğün her yangın, her alev benim


Senin seni en çok sevdiğin kadar
Seviyorum en az gül senin kadar
Batarsa içime dikenin batar
Gördüğün her yangın, her alev benim


Ay doğar geceden, bana bakmaz mı
Şavkı pencereden sızıp akmaz mı
Yağmur yağar ise, şimşek çakmaz mı
Gördüğün her yangın, her alev benim


Aktaş’ı ay - güneş aşkına boğdun
Her sabah her akşam kâlbime doğdun
Kaşın hilâlinden dolunay oldun
Gördüğün her yangın, her alev benim





Şaban AKTAŞ
18.05.2016