Bir Ömür Seni Unutmaya Çalışmaktan,
Artık Yoruldum, Bilesin.
Fırtınaya Yakalanmış Bir Küçük Sandal Gibi,
Hasretin dev dalgaları dövdü durdu yıllarca beni.

Ne kadar bilmek istemesem de nerede, kiminlesin?
Yıllar değiştirdimdi seni, yoksa hala eski sen misin?
Her yara bir gün gelir iyileşir mi dersin?
Senin açtığın bu yaranın hala kanadığını nereden bileceksin.

Sen beni hiç merak etme, ben iyiyim bilesin.
Kırk küsur yıl dayandım, mutluluğu oynadım.
Ne kaldı ki şurada geriye, indi inecek gözlerime perde.
Bir gece aya bak ta, şöyle benim için bir kez gülümse.

Unutulduğunu anlamak, daha zormuş unutmaktan.
Hiçbir umut kalmadı bizden yana, ezdi geçti zaman.
Biter her şey belki bir 26 Mart, belki bir 2 Nisan.
İki ayrı şehirde, iki ayrı şekilde, iki ayrı insan.
Görüşmek artık mümkün değil, çok zaman aldı anlamam