ŞEREF/SİZ

söz gümüş
sükût altın söylemi işlenirken dimağımıza

sükûtun ikrarıydı
ikimizi de şeref/sizler önünde el pençe divana durduran
ben
sen
o
biz onuru korurken şeref/sizlerden
hesabını sormak
en âlâsından hakkımızdı

yalnızdık
ben
sen
o
ve biz şeref/i edinirken şiar
ahlak mabudumuzken
cümle âlem
şahitli şeref/siz ve hadsizdi

işkembesine bir lokma fazladan gitsin diye
kıvırtarak kara’ya ak diyen
ak’a karalar süren şeref/siz
tökezleyip düşse
anında elinden tutuyor bir densiz

ya biz
yani
ben
sen
o
ve biz hâlâ haklı
hâlâ sükûttayız

karşında hırlayarak diş gösteren bir ifrit
diline pelesenk olmuş havlamalarla
sunuyor arşa en üst seviyeden beyanını

ben
sen
o
biz teyakkuzdayız
ataklar üstüne ataklar yaparak saldıran şeref/siz

hadi gelin saklanalım
tırsalım
meydanları boş bırakalım
ki öyle de değil mi
doldurur elbet boş bırakılan meydanı
hadsiz ve şeref/siz

saklıyım
saklısın
saklılar
kimin umurunda olur
kim der ki bunlar da haklıdır

bakın
kirletiliyor çamurlu ayaklarla mabedimiz
rahvan yürüyüşlü atlarla saldırıyorlar onurumuza
cebimizden çalınıyor mabudunuz

daha ne zamana kadar
uyuyacağım
uyuyacaksın
uyuyacaklar

Efkan ÖTGÜN