Bir anne portresi çiziyorum gönül defterime
İlk sayfaya Yusuf yüzlü bir melek düşüyor
Beyazlar içinde büyük bir hûşu vaktindeyiz
Gökyüzünde bir sevgi şenliği başlıyor
Yeryüzü deseniz dünden donanmış çiçeklerle
Asaletin konuştuğu
İnsanlığın buluştuğu
Gizli bir dehliz açılıyor yüreğimde
Sol gözümden içeriye ışıklar doluyor
Aydınlanıyor ruhumun izbe karanlıkları
Sağ gözümden içeriye kokular giriyor
Bahar desem değil, cemre desem hiç değil
Mübarek sanki dersin ki dünyanın 8. Harikası
Mutluluklar alkışlarken sevinç gözyaşımı
Annemin ellerini hissediyorum saçlarımda
Gözlerimyaramaz bir sevgi çocuğu
Islak kaldırımlarda yatasım geliyor
Papatya mı toplasam güller mi şimdi
Hiç birisi zaten anlatamaz o yüce insana sevgimi
Yok yok ben en iyisi arkadaş
Gece gökyüzünden yıldızları toplayayım anneme
O kadirşinas kadına
O hayatımın tek meleğine
O sevgiyle gönlümde uçan
Aşk kelebeğine
Sevgi desem az olur
Ondan da öteye manevi bir tutku bu
Gönlümün tasavvuf neyzeni
Kulaklarımda vefa bestesi
Eksilmeyen bir duygu ve ahde vefanın
İnsanlığa açlan mavi penceresi
Seccadesinden yaşmağına kadar
Öpüp sevgi ve saygıyla kokladığım biricik
Eşsiz insan
Selam dur ey gönlüm
Bir kahraman geçecek az sonra
Hayallerimin şehrinden
Gök ister kızıl olsun ister mehtap rengi
Ne farkeder ki
O farkettiğimden farklı bir insan
İnsan değil bir melek, bir peri
Anne
Seni sevgiyle öpüyor, öpüyorum
Kelimelerin tarif edemediği özgürlükte
Seni
Seni çok seviyorum
Ah benim gözbebeğim, bir tanem
Ah benim
Gönlümün gerçek kahramanı
Canım annem...

Oktay ZERRİN-Bafra
08-05-2016- 19.39